Patron naszej szkoły

“Wsłuchani w szum drzew
Lasku Wolskiego
staramy się uczyć szacunku do przeszłości,
wartościowego życia tu i teraz
oraz umiejętności niezbędnych,
by zmierzyć się z przyszłością."
 

TEOFIL ALEKSANDER LENARTOWICZ
 
Urodził się 27 lutego 1822 r. w Warszawie. Wychowywał się na wsi mazowieckiej, której kultura wywarła wpływ na całą jego twórczość. Od 1833 r. mieszkał w Warszawie. Po ukończeniu szkoły obwodowej pracował w kancelariach adwokackich. Zdając sobie sprawę z braków w wykształceniu, cały czas rozszerzał wiedzę szczególnie w zakresie literatury i prawa. W 1848  r., obawiając się aresztowania z powodu działalności konspiracyjnej przeciwko zaborcy rosyjskiemu, zbiegł do Krakowa, do zaboru austriackiego. Tu z ramienia Towarzystwa Naukowej Pomocy wykładał historię Polski w szkole dla Żydów i prowadził kursy dla polskich rzemieślników. Także i tu zaangażował się w działalność konspiracyjną. Następnie, jako uchodźca przebywał w Dreźnie, Berlinie, Brukseli i Paryżu. We Francji nawiązał kontakty z Adamem Mickiewiczem i Cyprianem Kamilem Norwidem. Od 1855 r. mieszkał we Włoszech, gdzie wykładał literaturę słowiańską na uniwersytecie w Bolonii. Zmarł 3 lutego 1893 r. we Florencji. Został pochowany w Krypcie Zasłużonych kościoła pod wezwaniem św. Michała Archanioła na Skałce w Krakowie.
 
tlenartowicz
 
Nadana sobie przez poetę nazwa „lirnika mazowieckiego”,  przylngnęła do niego na stałe, bowiem trafnie oddawała charakter jego twórczości. Poeta czerpał obficie z motywów ludowych, opisywał  krajobraz wsi mazowieckiej oddając jej nastrój. Wiersze, publikowane w prasie od 1841 r., były chętnie deklamowane i śpiewane. Należy do nich popularna Kalina. Pierwszym zbiorem jest wydana w Krakowie Polska ziemia (w obrazkach) (1848). Uznanie zapewniły mu tomiki Lirenka i Zachwycenie, wydane w 1855 r. w Poznaniu. Ceniony jest Lenartowicz za patriotyzm, umiłowanie poezji ludowej i romantyczny stosunek do świata widoczny w kolejnych A wydanych przez poetę tomach: Poezje (1858), Nowa lirenka (1859), Poezje (tom 1-2, 1863), Echa nadwiślańskie (1872), Wybór poezji (tom 1-4, 1876), Album włoskie (1870), Ze starych zbroic (1870). Za życia jego poezja nie cieszyła się popularnością jakiej oczekiwał. Pod wpływem żony - rzeźbiarki rozpoczął w roku 1860 Studia rzeźbiarskie w Rzymie, a następnie we Florencji. Do głównych dzieł artysty należą: Głowa św. Jana Chrzciciela, Drzwi do grobowca Zofii z Kickich Cieszkowskiej oraz płas­korzeźba Rozstrzelanie Stanisława Bechiego.
 
Teofil Lenartowicz odwiedził 18 września 1875 r. szkołę we wsi Wola Justowska pod Krakowem. Jej uczniom podarował tomik pt. Lirenka  wraz z autografem, a w rok później przysłał  wydany w Krakowie czterotomowy Wybór poezji.  Po wielu latach (29 grudnia 1927 r.) Kuratorium Okręgu Szkolnego Krakowskiego nadało Publicznej Szkole Powszechnej w Woli Justowskiej imię tego wybitnego poety i rzeźbiarza, które to nasza szkoła nosi do dzisiaj.
 
Opracowała: Małgorzata Przybyszewska